Seyahat Hikayeleri: Lomonina ile Sahra Çölü

Sık sık Sahra’ya gidiyorum ve sonuncusu beşinci gidişimdi. Her gezim deneyim ve sürprizlerle doluydu. Artık orayı ikinci evim gibi hissediyorum. Bu yıl, iki haftalığına oraya gitmeye karar verdim.

Sahra Çölü’ne ilk ziyaretim 2010’da, arkadaşlarımla bir aylığına Marakeş’e seyahat etmeye karar verdiğimizde oldu. Fas’ta tanıştığımız genç bir adam bizi Sahra’da konaklamamız için küçük ve oraya özgü bir yere yönlendirdi. Ayrılırken bize hediye olarak nargile verdi ve bunun hakkında da keyifli bir yorum yaptı: “Çölü asla nargile olmadan ziyaret etmemelisin çünkü o da muhteşem bu uyumun bir parçası; arkadaşlarla birlikte olmak, nargilenin tadını çıkarmak ve kumların üzerinde yıldızlarla kaplı gökyüzünün altında vakit geçirmek.” Onun ne demek istediğiyle ilgili henüz bir fikrimiz yoktu fakat bu hediyeyi minnetle kabul ettik.

Uzun bir yolculuktan sonra çöle vardık ve bu benim için hayatımda bir ilkti, daha önce hiç böyle bir şey yaşamadığımı hissettim: vardığımda kendimi oraya bağlanmış gibi hissettim. Çöl ve kum tepelerine hayran kaldım. Bu büyük açık alanda olmak tabii ki özgürlüğü, sessizliği ve huzuru getirdi. Büyülendim ve kendimi buraya ait hissettim. Bu bağ yaşadığım olayların ve durumların yanı sıra, tanıştığım insanlarla daha da güçlendi. Akşam, yerel insanların yaktığı ateşin etrafında davul çaldık ve kendimizle vakit geçirdik. Buradan hiç ayrılmak istemedim.

İşte her şey böyle başladı. Çölün yerlileri gerçekten çok özel insanlar ve birçok şeyi öğrenmem için bana imkan sağladılar. Onlar sahip olduklarıyla çok mutlular ve oldukça yalın bir hayat yaşıyorlar. Fakat daha da önemlisi, yaşadıkları her yeni günün bir armağan olduğunu biliyorlar. Sonuç olarak, yarın yeni bir gün ve sonrasında neler olabileceği ile ilgili hiçbir fikrimiz yok.

Belki de onlar bana dünyanın hiç bilmediğim farklı renklerini gösterdiler. Dostluğumuz güçlü ve bağlı şekilde ilerledi. Kalbimin bir parçasını orada bıraktım.

O andan itibaren sık sık Sahra’ya geri döndüm ve en son gittiğimde art arda yaptığım beşinci ziyaretimdi. Oraya her gidişim heyecanlı ve sürpriz doluydu. Kendimi ikinci evime gelmiş gibi hissediyordum. Bu yıl, iki haftalığına Sahra’ya gitmeye karar verdim. Uçak biletimi aldım ve yola koyuldum.

Arkadaşım Hassan beni havaalanında bekliyordu. Çöle 11 saatlik bir yolculuk ile gittik. Ben uzun zamandır yolculuk ediyordum ve Marakeş’ten kalkan son otobüse bindik. Vardığımızda saat sabah 4 civarıydı ve Errachidia yakınlarındaki küçük göl evinde biraz mola vermeye karar verdik. Otobüs şoförü bizi hiçbir şeyin olmadığı bir yerde bıraktı. İndik ve ayışığında göle yürüdük.

Dinlendikten sonra, sabah çayımızı içtik ve nehrin yakınlarında duş aldık, Errachidia, Rissani ve Sahra için otostop çekmeye hazırdık.

Öğleden sonra çöle vardık ve arkadaşlarımızla görüştük. Hazırlıklıydık, yemek, su ve işimize yarayacak bir çok şeyi paketledik ve hemen deveye yükledik. Sonra, ana kara ve kum tepeleri için yola çıktık. Grubumuzda Hassan, Hamid, Kerche, Ibrahim, Siyah yıldız ve ben vardım.

Yemek yedik ve sonrasında ufak bir parti yaptık. Bira içtik, sohbet ettik ve gülüştük. Yanımda iki favori fotoğraf makinemi getirmiştim, Canon AE-1 ve Diana Mini. İkincisi, çölde yakaladığım anlardan yıllar sonra bozuldu. Çölün fazlasıyla özel yaptığı insanların birkaç portresini çekmiştim.

Çölde büyülü günbatımını görmek istiyordum. Kerche ile en yüksek kum tepelerinden bir tanesine gittik. Beklerken bu fotoğrafları çektim:

Kerche, beş yıl önce tanışıp aşık olduğum bir erkek. Fakat yıllar içinde ilişkimiz gerçekten güzel ve samimi bir arkadaşlığa dönüştü. Böylesine dürüst, yardımsever ve hayat dolu biriyle arkadaş olmak çok güzel bir duygu. Benim dünyaya bakış açımı değiştirdi ve daha bir çok şey öğretti. Benim çöldeki ruh ikizim. Onu her zaman anacağım.

Aşağıdaki fotoğrafı Sahra’ya son gidişimde çektim ve benim için gelmiş geçmiş en iyi fotoğraf. Adını beni bekle koydum. Fotoğrafın hikayesinden bahsetmem gerekirse, onu yeni film almaya gitiğimde çektim, geriye dönüp bu sahneye baktım ve nefesim kesildi: muhteşem ışıklar, kum tepeleri, altın rengi kumlar, onun mavi kıyafetinin tonu ve bunların hepsi benim geri dönüşümü beklediği içindi.

Size sevgili arkadaşım Hassan Amca’yı tanıtayım. Sevgi dolu kocaman kalbiyle gerçekten büyük bir insan. Biz, edebiyat, ilişkiler,dil (bana arapça öğretiyor) hakkında sohbet ediyoruz ve konuşulacak konuların asla sonu gelmiyor. Çok fazla espiri yapıyor ve her zaman gülüyor.

Yakın zamanda bir Afrika atasözü duydum, ‘’Yaşlı bir adam öldüğünde, bir kütüphane yitirilmiş demektir’’. Hassan Amca yaşlı değil fakat yine de bilgiyle dolu.

Bu da bizi ihmal etmeyen daha da önemlisi bizi kesinlikle aç göndermeyen sevimli, iyi kalpli ve utangaç Ibrahim.

Son günün sabahında, uyandım ve herkesin gitmiş olduğunu farkettim, ben de çölün iç kısımlarından ayrıldım. İlk başta biraz kafam karışmıştı fakat oldukça hızlı bir şekilde olayın iç yüzünü anladım, develerden bir tanesi kaybolmuş ve arkadaşlarım uzaklaşmak için her yerde onu arıyormuş. Onu bulduktan sonra döndüler.

Bir saat kadar yürüdükten sonra çölün bitiş sınırına vardık. Şimdi veda vaktiydi. Çölde olan her şey çok sürprizlidir fakat bizim vedamız da gerçekten çok büyüktü. Kerche, motoruyla gelmişti ve kum tepeleri üzerinden bana doğru sürdü. Bu çok çılgıncaydı! Sımsıkı tutunmuş çığlık atıyordum ve o sadece bağırıyordu, ‘’Endişelenme bebeğim, endişelenme.’’

Buradan ayrılmak benim için çok zor. Onları yeniden görmenin umuduyla sarılırken gözyaşlarımı zar zor tutabildim. Ila likaa shara dzamila!

Yolumun üzerindeki Rissani’de markete uğramak için durdum, biraz baharat aldım ve sahiplerini arayan eşeklere göz attım.

[Photos:20842602,20842

Marakeş seyahatimin sonuna geldim, çöl şehrinde belirgin bir şekilde amber aroması var.

@lomonina’nın Sahra’da çekilmiş fotoğrafları burada.

2015-12-09 #lokasyonlar #location